Aktualny czas w Texas City, Teksas, USA. Aktualny czas w. Texas City. , Teksas, USA. 11:44:30. poniedziałek, 27 listopada 2023, tydzień 48. Cyber Monday. Słońce: ↑ 06:53 ↓ 17:21 (10h 28min) - Więcej informacji - Ustaw czas w Texas City jako domyślny - Dodaj do ulubionych lokalizacji. Tokio. Różnica czasu Warszawa, Polska – Zara, Turcja. Sprawdź aktualny czas w Warszawie i w Zara, i ich strefy czasowe. Zara, Turcja. Państwo: Turcja Współrzędne geograficzne Stambułu, Turcja. Szerokość: 41°00′49″N. Długość: 28°56′58″E. Wysokość nad poziomem morza: 39 м. Współrzędne miasta. Która godzina w Stambuł - Informacje: Informacje o Stambuł w Turcja jest przeznaczony do dostarczania informacji do społeczności międzynarodowej o czasie Stambuł. Obecnie jest niezwykle ważne, by koordynować Strefy czasowe i różnica godzin od różnych miastach na całym świecie udanej relacji biznesowych. Dlatego też, biorąc pod W tym czasie Polska i Turcja podpisały 11 umów, porozumień i konwencji, głównie w dziedzinie gospodarki. Współpraca polityczna w okresie III RP. 3 listopada 1993 roku Polska i Turcja podpisały układ o przyjaźni i współpracy, który potwierdza zapisy Traktatu Przyjaźni z 1923 roku. Sprawdź aktualny czas w Warszawie i w Stambule, i ich strefy czasowe. Dowiedz się, ile czasu leży Warszawa za Stambułem i jakie są ich strefy czasowe. Zobacz różnica czasu między Warszawą, Polska a Stambułem, Turcja i innych miastami. Różnica czasu Warszawa, Polska – Şereflikoçhisar, Turcja. Sprawdź aktualny czas w Warszawie i w Şereflikoçhisar, i ich strefy czasowe. Turcja. Państwo Turcja jest krajem położonym w strefie czasowej UTC. Do strefy tej należą kraje zlokalizowane w okolicach południka 45°E. Do wspomnianej wcześniej strefy należą: czas moskiewski, wschodnioeuropejski letni i wschodnioafrykański. Różnica czasowa w stosunku do naszego kraju wynosi w lecie + 1h, natomiast w zimie +2h. Łatwo, więc policzyć, że jeżeli w Polsce mamy godzinę 9:00, […] Różnica czasu Warszawa, Polska – Karakoçan, Turcja. Sprawdź aktualny czas w Warszawie i w Karakoçan, i ich strefy czasowe. Karakoçan, Turcja. Państwo Różnica czasu Ankara, Turcja – Warszawa, Polska. Warszawa, Polska. Państwo: Polska Współrzędne Warszawy: 52°13′47″N, 21°00′42″E Ludność: 1 702 139 lY9b2Tg. Strefa czasowa Turkish Time (TRT), UTC +3Wiadomości ze strefy czasowej (po angielsku): Turkey makes summer time permanentBrak czasu letniego, te samo przesunięcie w stosunku do UTC przez cały rokAntalya ma taki sam czas jak Ukrainka. Identyfikator strefy czasowej IANA dla Antalya to Europe/Istanbul. Wschód słońca, zachód słońca, długość dnia i czas słoneczny dla Antalya Wschód słońca: 06:03Zachód słońca: 20:04Długość dnia: 14h 0minPołudnie słoneczne 13:04Bieżący czas lokalny w Antalya jest 64 minuty do przodu w stosunku do pozornego czasu słonecznego. Strefa czasowa Turkish Time (TRT), UTC +3Wiadomości ze strefy czasowej (po angielsku): Turkey makes summer time permanentBrak czasu letniego, te samo przesunięcie w stosunku do UTC przez cały rokAlanya ma taki sam czas jak Ukrainka. Identyfikator strefy czasowej IANA dla Alanya to Europe/Istanbul. Wschód słońca, zachód słońca, długość dnia i czas słoneczny dla Alanya Wschód słońca: 05:59Zachód słońca: 19:58Długość dnia: 13h 59minPołudnie słoneczne 12:58Bieżący czas lokalny w Alanya jest 58 minuty do przodu w stosunku do pozornego czasu słonecznego. „Chociaż kulturowo i mentalnie rynek turecki jest nam trochę odległy, to w perspektywie kilku-kilkunastu lat będzie tam działać coraz więcej polskich firm” – powiedział niedawno Tadeusz Dulian, wiceprezes Polsko-Tureckiej Rady Biznesu. Oby, bo już dziś w Turcji mieszka ponad 75 mln ludności, a za około dziesięć lat ich liczba sięgnie 100 mln. Ankara to nasz główny partner handlowy z Bliskiego Wschodu i Azji. Według tureckiego Podsekretariatu Skarbu, w 2012 roku w Turcji działało 78 polskich inwestorów, a ulokowany tam kapitał wart był blisko 200 mln euro. Wstępne dane Ministerstwa Gospodarki za 2013 rok pokazują, że polsko-tureckie obroty handlowe wyniosły 5,45 mld dol. . Nadchodzi czas Turcji Nasza wspólna historia rozpoczęła się jeszcze za czasów Jagiellonów. To właśnie wtedy Turcy ostatecznie podbili Konstantynopol i ruszyli na północ. Dziś to raczej rynek turecki jest podbijany przez firmy z innych państw niż odwrotnie. Przez ponad dwa stulecia Rzeczpospolita i Imperium Osmańskie toczyły ze sobą krwawe wojny. Dziś jedyna wojna między Polakami i Turkami to ta, która odbywa się na giełdzie w Ankarze. I choć mamy ze sobą wiele wspólnego, wciąż wielu Polaków widzi Turcję bardzo stereotypowo. W Polsce najczęściej spotykany obywatel Turcji to właściciel lub pracownik baru Kebap (pisownia turecka). Rzeczywiście Turcy podbili rynek polskich szybkich przekąsek, bo jak pokazują statystyki, kebap i pizza to najczęściej spożywane dania w naszym kraju. Z tego powodu bardzo często widzimy Turków jako mężczyzn ciemnej karnacji, noszących ubrudzone białe fartuchy i pytających jaki sos życzymy sobie do przekąski. Wszyscy ci, którym udało się przedostać przez tę zasłonę już dawno zainwestowali w Turcji i teraz liczą rekordowe zyski. . Dlaczego akurat Turcja? Premier Turcji, Recep Tayyip Erdogan zapowiedział ostatnio odnowę i modernizację swojego kraju. Słuchając tych słów warto jednak pamiętać, że pod wieloma względami Turcja wyprzedza Polskę. Każdy kto był w Stambule, a ja spędziłem tam ponad pół roku, wie jak bardzo daleką drogę musi przejść nasz kraj, by móc się równać z byłym Imperium Osmańskim. Jak mówi wiceprezes Polsko-Tureckiej Rady Biznesu Tadeusz Dulian, „to wypadkowa tego, że w Turcji jest dużo kapitału, firmy tureckie są bogate i tym samym gospodarka ma takie zasoby kapitałowe, żeby inwestować w poprawę infrastruktury”. Chciałoby się dodać, że nie tylko. Turcy, zwłaszcza ci z dużych ośrodków miejskich, są zakochani w kulturze Zachodu. Widzą w nim nowoczesność i postęp, w odróżnieniu od konserwatywnych społeczności lokalnych zwłaszcza w południowej i południowo-wschodniej części Anatolii. Nie zmienia to jednak faktu, że Turcja jest nastawiona na współpracę z państwami europejskimi i zaprasza nie tylko turystów, ale przede wszystkim inwestorów i przedsiębiorców. Zresztą w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych Polacy budowali w Turcji elektrownie, a teraz mogę je modernizować. To idealna okazja dla branży budowlanej, która ciężko przeżyła organizację Euro 2012. To nie wszystko. Jest też dobra wiadomość dla małych i średnich przedsiębiorstw. Dla wielu z tych podmiotów, zwłaszcza z branży IT, Turcja to „złota przystań”. O ile trudno jest zaskoczyć czymś naszych sąsiadów z Zachodu, to o wiele łatwiej zdobyć zainteresowanie Turków, którzy za elektroniką i oprogramowaniem wręcz szaleją – zarówno dla potrzeb indywidualnych, jak i komercyjnych. . Czy warto inwestować w Turcji? Erdogan oficjalnie wciąż jest euroentuzjastą, ale zdaje się, że zadowoli go po prostu Europa jako rynek zbytu dla tureckich towarów. Za premierem stoi silna reprezentacja biznesmenów, który wejście do UE jest nie w smak. Uważają, że spowoduje to wzrost kosztów produkcji, co przełoży się na spadek zysków oraz atrakcyjności Turcji jako rynku inwestycyjnego. Trzeba im przyznać rację. Choć Polacy woleli do tej pory inwestować w takich krajach, jak Ukraina, Czechy, czy Słowacja, to z uwagi na wydarzenia na wschodzie wielu z nich przesunęło swoje pieniądze na Zachód. Te rynki nie sprzyjają jednak wysokim zyskom. Choć jest tam niskie ryzyko straty, to trzeba się sporo napracować, żeby podbić rynek. Inaczej jest w Turcji. Choć w ubiegłym roku Turcja zawiodła oczekiwania inwestorów, to teraz prawdziwie ich zachwyca. Teraz wielu z nas ruszyło podbijać Turcję i, jak widać na przykładzie subfunduszu Caspar Akcji Tureckich, nieźle na tym wychodzą. . JNG Po więcej informacji zapraszamy na stronę Caspar TFI. Komentarze Im dłużej w Turcji, tym częściej wpada się na nowe wnioski dotyczące starych faktów. Z czymś żyje się już kilka lat, zaakceptowało to, pogodziło się, nawet polubiło, ale zapomniało że… w Polsce tak nie ma! Do takich wniosków dochodzi się zupełnie przypadkiem. Zazwyczaj dzięki kontaktowi z kompletnie „zieloną” w temacie Turcji osobą. Samemu nie ma się już dystansu, wszystko jest oswojone i dobrze znane. Aż tu nagle wpada do Ciebie w odwiedziny ktoś z Polski i zadaje dziwne pytania rozpoczynające się od „dlaczego oni…?” Albo nie pyta, tylko komentuje tak jak Obelix w komiksie „Ale głupi ci Rzymianie!” (zawsze mnie ten Obelix bawi). Kiedyś już spisywałam listę kulturowych nieporozumień [tutaj] i myślę, że pora na ciąg dalszy. Tak, taka lista kulturowych różnic nigdy się chyba nie wyczerpie… zawsze natkniemy się na coś nowego, z czego wcześniej nie zdawaliśmy sobie w ogóle sprawy. Mnie już to nawet nie denerwuje, chyba nawet do tego się w końcu przyzwyczaiłam – że zawsze „wyskoczy” coś nowego, o czym nie miało się pojęcia. Ech, ta Turcja ;) Nowa porcja kulturowych różnic pomiędzy Polską a Turcją Inny rozkład i wygląd posiłków W Polsce takie klasyczne posiłki to: śniadanie (kanapki), obiad (w idealnym świecie dwudaniowy, no ale zawsze minimum w formie kilku składników podanych na talerzu), kolacja (kanapki). W Turcji klasyczne posiłki to: śniadanie – 100 małych talerzyków z serkami, dżemami, jajecznicami, w których moczymy nasz podarty na kawałki chleb, a nie tam jakieś kanapki. obiad – tak zwane sulu yemek, czyli obojętnie jakie warzywa gotowane w wodzie z koncentratem pomidorowym, do tego biały ryż, bulgur, albo ewentualnie zupa. kolacja, która także jest daniem na ciepło, dość sytym, w podobnym klimacie jak obiad, ale np. z mięsem, a nie jakieś tam kanapki :) Największa różnica w tej kwestii z Polską to wygląd takiego dania. Nasz obiad ma wyraźnie oddzielone od siebie składniki: osobno ugotowane ziemniaki / kasza / ryż, i osobno sałatka czy jakieś warzywa. Dla Turków takie danie jest „suche”. W Turcji zazwyczaj wszystko jest wymieszane i wodniste. Dania z gatunku sulu yemek różnią się tylko składnikami, więc mamy na przykład patlıcan yemeği (gdzie numerem jeden jest bakłażan), bezelye yemeği (główny bohater to groszek) albo nohut yemeği (ciecierzyca). Smak pozostaje ten sam. Z kolei kanapki to też ciekawa różnica. Z typowego tureckiego chleba nie da się fizycznie zrobić polskiej kanapki – nie jest on do tego stworzony, i już. Chleb jest miękki i pulchny. Idealnie nadaje się za to do tego, żeby używać go jako łyżki, np. nabierając nim dżem, miód, czy inne smakowitości. Ale już pokroić go w proste kromki, posmarować masłem, położyć na wierzchu kompozycję ogórka, pomidorka, serka – raczej niewykonalne. Dlatego też konsumpcja śniadania wygląda w Turcji tak, że chleba używa się jako „popychacza” do wszystkich wiktuałów, które leżą na tych stu talerzykach. Nabierasz sobie widelcem oliwkę, zagryzasz kawałkiem maczanego w oliwie chleba, potem przegryzasz pomidorkiem, ogórkiem, a to co Ci zostanie maczasz w dżemie. A właśnie, dżemy… Dżemy mają inną konsystencję W Polsce dżemy są bardziej zwarte, owoce w nich są drobno poszatkowane, łatwo je posmarować na chlebie, albo nafaszerować nim bułeczkę czy ciasto. W Turcji dżem jest – znów – wodnisty. Mnóstwo słodkiego płynu w którym utopiono owoce… w całości albo wielkich kawałkach. Taki na przykład słynny dżem z pigwy czy figi to wielkie kawały, z którymi nigdy nie wiem co zrobić, bo na pewno nie da się tym czegokolwiek posmarować. Mam na to receptę: kupuję bezcukrowe (już takie są!) dżemy z jeżyn czy malin – siłą rzeczy ich konsystencja jest bardziej „polska”. Albo… zamawiam u rodziny z Polski prawdziwe polskie powidła. Dodatkowy plus, że dla Króla Pomarańczy są one niejadalne i zostaje więcej dla mnie :) Bywanie w gościach wygląda zupełnie inaczej Przede wszystkim w tureckich domach zdejmuje się buty w korytarzu, przed wejściem. Potem przechodzi do salonu i tam siedzi, siedzi, siedzi. I gada, gada, gada. W międzyczasie gospodynie przynoszą herbatę, jakieś drobne przekąski (choć i nie jest to niezbędne), i dolewają tej herbaty gościom tak, żeby sami nie musieli biegać za czajnikiem. Doprowadza to do tego, że można przesiedzieć jak kołek ze 3 godziny w jednym miejscu, wciąż gorączkowo szukając w głowie tematów do rozmowy. Oczywiście jeśli nie jest to bardzo oficjalna wizyta i trochę już się znamy, można wstać i zaproponować dziewczynom pomoc w kuchni (w kuchni, jak w każdym chyba kraju na świecie, nie ma różnic kulturowych – odbywają się tam najszczersze rozmowy i najlepsze imprezy, a atmosfera jest najbardziej naturalna w całym domu :)) A potem przychodzi pora, żeby iść do domu. Wielki wstyd byłby, gdyby gospodyni zasugerowała, że pora już zakończyć wizytę (moja teściowa próbowała kiedyś wymownie ziewać, żeby goście załapali, że już jest godzina 1 w nocy. Nic nie pomogło, a ja skręcałam się ze śmiechu). Odwrotnie: goście sugerują, że pora już iść, na co gospodarze zaczynają krzyczeć i protestować, że jeszcze za wcześnie. Goście grzecznie zostają na swoich miejscach i ponowną próbę podejmują po kolejnych 30 minutach czy godzinie (zależy od wyczucia gości). Tym razem nie ma już protestów, wszyscy zrywają się z kanap i foteli i ruszają do wyjścia, wylewnie dziękując i żegnając się. Raz, dwa i nikogo w domu nie ma. W Polsce, na co zwrócił mi uwagę brat Króla Pomarańczy, klimat wychodzenia z wizyty jest zupełnie inny. Polscy goście wstają do wyjścia, idą do korytarza i stoją tam kolejne 30 minut dowcipkując i żartując, i przypominając sobie niezwykle ważne tematy do poruszenia. Brat dziwi się niezmiernie, że stoją, zamiast siedzieć i że odmawiają zajęcia ponownie miejsc, bo „przecież już wychodzili”. Faktycznie, trzeba przyznać, że jest to dziwne a jednocześnie bardzo typowe dla Polaków :) Nie planuje się, nie spisuje, nie prowadzi kalendarzy Oczywiście wiem, że operuję tu teraz bardzo niesprawiedliwym stereotypem, co ja na to poradzę? Na pewno istnieją Turcy którzy wszystkie wydatki zapisują w notesikach, planują kolejne zakupy, wszystkie papiery trzymają w jednym miejscu a do tego prowadzą drobiazgowe zapiski w kalendarzach. Pewnie mam pecha, bo żadnego takiego jak dotąd nie poznałam :) Nawet osoby prowadzące własne biznesy (i kobiety, i mężczyźni) są kompletnymi „nogami” w kwestii planowania. Planowanie raczej uskutecznia się w głowie i rozmowach, ale na papierze… to jakoś bez sensu. Sama mam opinię niezwykle uporządkowanej osoby, bo co roku kupuję nowy kalendarz i wpisuję w nim wszystkie bieżące obowiązki, rzeczy do załatwienia i kupienia. No… taka dziwna Europejka. Modlitwa nie wymaga bycia w osobności Coś, co do dzisiaj bardzo mnie szokuje i wprawia w zakłopotanie. Modlitwa dla muzułmanów to coś codziennego, oczywistego i coś co… nie wymaga bycia w ciszy i odosobnieniu. Przynajmniej tak to rozumiem na podstawie moich obserwacji. Dla nas kwestia dość nietypowa i chyba drażliwa, bo przy okazji pojawia się temat „zawłaszczania przestrzeni” przez muzułmanów w miejscach publicznych, np. modlitwy na placykach czy w miejscu pracy. W chrześcijaństwie modlitwa jest jednak albo w specjalnym miejscu – na przykład w kaplicy czy kościele – albo w odosobnieniu, ciszy, skupieniu. Tymczasem dla muzułmanina kwestia pomodlenia się to coś tak normalnego, że nie potrzebuje do tego specjalnego miejsca. Owszem, jeśli takie ma, to z niego korzysta. Jeśli nie – nie ma problemu i może się nawet modlić w korytarzu mieszkania, o ile jest tam czysto, no i o ile ma się dywanik modlitewny. Zdarzało mi się przechodzić (np. do toalety) obok modlącej się osoby i zawsze było mi z tym bardzo dziwnie. Tymczasem ta osoba… nie zwracała kompletnie na mnie uwagi. Zupełnie inne podejście do dzieci W Turcji dzieci traktowane są z dużo większą swobodą niż nasze, polskie. Oczywiście znów – nie dotyczy to wszystkich, ale uderzyło mnie to jako pewnego rodzaju tendencja. W Polsce rodzice raczej chronią swoje dzieci przed kontaktem z obcymi albo przed jakimś mniej lub bardziej domniemanym niebezpieczeństwem. Jest to jak najbardziej godne pochwały, ale czasem wydaje się… zastanawiające, kiedy porówna się tureckie dzieci. Te z kolei wciąż są poza domem i poza kontrolą. Same wychodzą z domu do sklepu kupić sobie batonika w sklepie nieopodal (mówię o kilkulatkach), same idą odwiedzić dzieci sąsiadki, same się bawią, bo rodzice mają inne sprawy na głowie. Rodzice jakoś specjalnie nie skupiają się na ich zajęciach, nie wymyślają im rzeczy „do roboty”, raczej uznają, że dzieci same coś sobie „do roboty” znajdą. Co różnie się potem kończy… Jakkolwiek trudno jest oceniać takie podejście, bo ma swoje plusy i minusy (podobnie jak polskie), trzeba przyznać że tureckie dzieciaki są zdecydowanie bardziej kontaktowe, pewne siebie, przyzwyczajone do obecności innych ludzi, potrafią się zająć sobą nawzajem. Zresztą… co tu dużo mówić, o dzieciach na pewno sporo wpisów się pojawi jak już mój własny Książę Pomarańczy pojawi się na świecie ;) Mniejsza potrzeba samotności O tym było już wiele razy i na blogu, i w książce. Ale jednak w kolejnych etapach mojego mieszkania w Turcji na nowo to zaskakuje. Turcy lubią spędzać czas razem i osoba która przebywa w samotności według nich wymaga opieki i pomocy. To nie tak, że lubisz sobie posiedzieć sam/a w domu, dłubiąc coś na komputerze. Albo że odmawiasz spotkania, bo chcesz trochę czasu spędzić samotnie. To raczej podejrzane, może coś knujesz? Może po prostu nie chcesz się z kimś spotkać i wymyślasz jakiś dziwny powód? Wiem o tym doskonale, bo uwielbiam spędzać czas sama. Nie zawsze, ale regularnie taka samotność jest mi bardzo potrzebna do utrzymania higieny psychicznej. Obecność ludzi obok 24 godziny na dobę jest dla mnie na dłuższą metę nie do zniesienia, i to dotyczy nawet bardzo bliskich mi osób. Trudno to wytłumaczyć typowemu Turkowi (a jeszcze trudniej – Turczynce). Za to w Europie nie budzi to zdziwienia. Brak przywiązania do prywatności Prywatność? Ale po co? – tak mi się wydaje po odwiedzeniu tureckiej przychodni, jakiegoś banku czy urzędu. Ochrona danych osobowych? Zapomnij. Drzwi u pielęgniarek w przychodniach są prawie zawsze otwarte. Kiedy ty masz pobieraną krew, nad Tobą stoją już 3 inne osoby w kolejce. Mało kto przejmuje się tym, że chcesz z pielęgniarką porozmawiać sama (szczególnie jeśli np. dotyczy to Twojej pierwszej ciąży). Klasyczna sytuacja z mojego obecnego życia, to: ja mam sprawdzaną wagę i inne parametry, a zaraz obok druga pielęgniarka waży noworodka jakiejś pani i udziela jej porad. Tak, w tym samym pomieszczeniu :) Uderzyło mnie, kiedy w polskim banku kwota, którą chciałabym wypłacić z konta jest zapisywana na kartce przez obsługę, żeby nikt mnie nie słyszał, jak się domyślam – w trosce o moje bezpieczeństwo. W Turcji nikt takimi „drobiazgami” nie zawraca sobie głowy. Przynajmniej na razie. Pewnie i to się zmieni (bo zmienia się wszystko), ale na razie osobiste dane nie są w żaden sposób chronione. Kiedy idziesz na wybory głosować (nie mam prawa głosu, ale zaglądałam do lokali wyborczych) listy uprawnionych do głosowania wiszą sobie na drzwiach wraz z ich adresami. Zawsze bardzo mnie to szokuje ;) Gadulstwo i wszystkie jego skutki Najlepiej to widać w telewizji. 15-minutowy serwis informacyjny? W Turcji nie przejdzie. Wiadomości trwają minimum pół godziny, a główne serwisy i godzinę. Każdy news jest rozkładany na czynniki pierwsze, przy czym realna ilość informacji jest taka, że Europejczyk zawarłby ją w jednym zdaniu. Podobnie te seriale tureckie, temat dobrze Wam znany. Dla mnie to klasyczny przykład tureckiego rozgadania. Akcja w tureckim serialu ciągnie się jak flaki z olejem. Zawsze się śmiejemy z oglądając jakiś film lub serial, że podczas gdy Turcy co tydzień od dwóch sezonów otrzymują 3-godzinną mozolnie ciągnącą się akcję, Amerykanie tę samą historię zawarliby w kilku odcinkach. Programy publicystyczne to jeszcze bardziej dobitny przykład. Albo analizy piłkarskie po meczach. Jezusieńku, ile to trwa! Ile przy tym gadania, ile kombinacji, ile wniosków! Turcy naprawdę uwielbiają gadanie dla samego gadania. Nie, że ma to jakiś cel komunikacyjny, w ogóle mam wrażenie, że nie o to w tym chodzi. Umieszczają w studiu 5 różnych osób i prowadzącego i patrzą co się wydarzy. I… zawsze się coś dzieje, bo wszyscy muszą się nagadać ;) Większa bezpośredniość Im dłużej mieszkam w Turcji, tym bardziej bezpośrednia się staję. Kiedyś zachowanie formalizmu było dla mnie czymś naturalnym. Teraz bardzo szybko przechodzę z ludźmi na „ty”, zagaduję panie w sklepie, szybciej nawiązuję kontakt. To ewidentny wpływ Turcji! Turcy nie mają żadnego problemu z rozmową z kompletnie obcą osobą np. w autobusie czy samolocie. Nie robią tego z uprzejmości, tylko pewnie z poczucia, że przecież całą podróż będzie im się nudziło (a więc nam, usadowionym w fotelu obok, też). Zawsze porównuję latających samolotami Turków i Niemców (z Polakami jakoś latam najrzadziej). Niemcy podróżują we względnym spokoju i ciszy. Na pokładzie samolotu z Turkami panuje hałas i jazgot. Szczególnie po wylądowaniu. Nagle wszyscy zaczynają ze sobą rozmawiać, wypytują o powód podróży, o rodzinę, czasem te pytania są naprawdę bardzo osobiste. Nikomu to najwyraźniej nie przeszkadza (czyżby tylko mi?) :) Cóż, ciąg dalszy nastąpi, to pewne ;) Co jakiś czas przychodzą mi do głowy jakieś odkrywcze wnioski a potem… zapominam i żyję dalej. Tym razem postaram się je spisywać, ku pamięci i Waszej uciesze. A gdyby ktoś był ciekawy mojej książki o której wspominałam w tekście, albo rzadko zagląda na Facebooka, to informuję, że książkę możecie kupić nie tylko w druku i jako ebook, ale także od 1 marca jako audiobook (do słuchania!). Co więcej, cały tekst czytam ja, pod czujnym okiem mojego brata, profesjonalnego lektora :) Informacje o książce i próbka nagrania znajdują się tutaj: KLIK