Uporządkuj nazwy planet Układu Słonecznego, zaczynając od planety położonej najbliżej Słońca. Możesz skorzystać z poniższej podpowiedzi. Ułożenie planet obrazuje poniższy szyfr liczby liter lub głosek w ich nazwach.7 liter5 liter4 głoski4 litery5 głosek6 liter4 litery6 liter Można by było zatem pomyśleć, że historia dziewiątej planety Układu Słonecznego zakończyła się w 2006 roku. Nic bardziej mylnego. Od wielu lat naukowcy podejrzewają, że w Układzie Słonecznym faktycznie istnieje jeszcze jeden obiekt, który potencjalnie może być prawdziwą dziewiątą planetą Układu Słonecznego. W związku z tym, że Wenus jest bliżej Słońca niż Ziemia, zawsze jest ona widoczna w niewielkiej odległości od niego. Odległość Wenus od Ziemi waha się od 40 do 259 mln km. Nazwa planety wzięła się od rzymskiej bogini miłości, Wenus ponieważ widoczna jest jedynie ok. 3 godziny przed wschodem Słońca i tyle sam po zachodzie Ciało niebieskie zostało opisane jako „planeta karłowata” w 2006 roku, ale „degradacja” do dziś wywołuje debatę w środowisku naukowym. Nieco ponad 13 lat temu Pluton został zdegradowany z „planety” do „planety karłowatej” i od tego czasu ta klasyfikacja poruszyła fanów astronomii na całym świecie. Skaliste planety Układu Słonecznego to Merkury, Wenus, Ziemia i Mars. Są najmniejsze, najgęstsze i najbliżej Słońca. Skaliste planety Układu Słonecznego są zasadniczo utworzone przez skały i mają dobrze określone ukształtowanie terenu. 🇧🇷 Pył i gazy łączyły się w większe grudy, grudy w skały, później coraz większe skały, a większe skały w „planetozymale” lub inaczej asteroidy, a te z kolei w planety. Można wykazać jak wyłoniły się małe grudki z gazów i pyłów, może nawet uformowały się w małe skały, ale nie wiadomo jak uformowały się planety z W niedawnej przeszłości astronomowie odkryli w naszej galaktyce setki planet, a niektóre z nich mają właściwości podobne do Ziemi. Nasz Układ Słoneczny składa się ze Słońca, ośmiu planet i ich satelitów oraz kilku małych ciał Układu Słonecznego. Wcześniej Pluton był uważany za dziewiątą planetę w Układzie Słonecznym. Z pomocą przychodzi Monika Utnik, która w książce "Czas, czyli wszystko płynie" podsumowuje i zbiera wszystko to, czego o czasie ludzie zdołali się dowiedzieć. Z tej książki dowiecie się nie tylko tego co o czasie mówili różni, wielcy filozofowie ale także tego jak liczą czas muzułmanie, a jak chrześcijanie. 1 – Makieta styropianowego układu słonecznego z patyczkami Aby wykonać ten projekt, potrzebujesz dużej styropianowej kuli pomalowanej na żółto, która przedstawia słońce. Dodatkowo konieczne jest również zapewnienie mniejszych kulek do wykonania planet. Ważne jest, aby zachować proporcje między planetami. Pamiętaj, że nie wszystkie planety mają taką samą wielkość. Na przykład, Jowisz jest znacznie większy od Ziemi, więc Twoja replika powinna to odzwierciedlać. Tworzenie modelu słonecznego układu . Po przygotowaniu planet możesz rozpocząć tworzenie modelu słonecznego układu. U70W. Układ Słoneczny składa się ze Słońca i powiązanych z nim grawitacyjnie ciał niebieskich, czyli planet. Ciała te to osiem planet, ponad 170 znanych księżyców, pięć znanych planet karłowatych i miliardy małych ciał Układu Słonecznego, do których zalicza się planetoidy, komety, meteoroidy i pył międzyplanetarny. Merkury Jest najmniejszą, najbliższą Słońcu i najjaśniejszą planetą w Układzie Słonecznym. Ciężko zobaczyć go z Ziemi, ponieważ zawsze pojawia się blisko Słońca. Merkury jest pozbawiony atmosfery. Płaszcz pod skorupą składa się ze stopionych skał, a w środku planety znajduje się jądro żelazne. Merkury krąży wokół Słońca szybko, jednak wokół swojej osi wolno, co sprawia, że wschód Słońca następuje na nim co 176 dni. Jest on jednym z najgorętszych i jednocześnie najzimniejszych planet Układu Słonecznego. Maksymalna temperatura na Merkurym wynosi +427°C, a minimalna -212°C. Wenus Jest drugą z kolei planetą Układu Słonecznego. Jest ona otoczona obłokami trujących gazów. Jest bardzo jasna, ponieważ jej gęste chmury bardzo dobrze odbijają światło. Maksymalna temperatura na Wenus dochodzi do +482°C. Planeta ta wiruje w przeciwną stroną niż porusza się po swojej orbicie, jest to tzw. "obrót wsteczny". Pierwsza sonda, jaka wylądowała na Wenus, po około godzinie została zniszczona przez jej wysoką temperaturę i ciśnienie. W 1978 r. amerykańska sonda kosmiczna "Pioneer - Venus" stała się sztucznym satelitą tej planety. Dzięki niej odkryto na jej powierzchni rozległe płaskie równiny z kraterami, dolinami oraz pasmami górskimi, a także wulkany. Ziemia Jest piątą co do wielkości planetą Układu Słonecznego - jest jedynym znanym miejscem we Wszechświecie, w którym występuje życie. Temperatura powierzchni waha się od -70 °C do 80 °C. W grudniu Ziemia znajduje się nieco bliżej Słońca, a w czerwcu jest najbardziej od niego oddalona. Oś Ziemi jest nachylona w stosunku do Słońca, dzięki czemu mamy pory roku. Obroty Ziemi wokół własnej osi powodują zjawiska dnia i nocy. Atmosfera Ziemi składa się głównie z azotu i tlenu, ma grubość około 100 km i składa się z kilku warstw. Jedną z najważniejszych jest warstwa ozonowa, która rozciąga się na wysokości ok. 20-35 km i pełni rolę tarczy osłaniającej nas przed szkodliwym promieniowaniem. Mars Mars jest widoczny na niebie jako czerwony, podobny do gwiazdy punkt. Jest on skalistą planetą, którą pokrywają czerwone pustynie. Maksymalna temperatura na Marsie dochodzi do +27°C, a minimalna -126°C. Powierzchnia Czerwonej Planety jest urozmaicona - tworzą je kratery, góry, doliny i wulkany. 2 księżyce Marsa są prawdopodobnie fragmentami planetoid, a są to Phobos i Deimos. Atmosfera składa się w większości z dwutlenku węgla, co uniemożliwia oddychanie. Występują tam potężne burze pyłowe, jest tam niezwykle zimno, a powierzchnia planety pokryta jest okruchami skał. Na Marsie odkryto również trąby powietrzne. Zawirowania w atmosferze Marsa spowodowane są prądami konwekcyjnymi, których przyczyną jest różnica temperatur pomiędzy nagrzaną powierzchnią i chłodnym powietrzem. Jowisz Zwany Wielką Czerwoną Plamą składa się z wodoru i helu. Jowisz jest pierwszą z czterech wielkich planet - gazowych gigantów i jednocześnie największą planetą Układu Słonecznego. Jest on gazowa kulą, choć posiada prawdopodobnie jądro z płynnych skał. Jowisz wybrzusza się na równiku i spłaszcza na biegunach z powodu dużych wirowań. Wiatry na nim osiągają prędkość do 500 km/h. Szybki ruch wirowy i ciepło z wnętrza planety powodują powstanie silnych wiatrów, dzielących atmosferę na równoleżnikowe pasy opadających lub wznoszących się gazów. Na tarczy Jowisza widać też cyklon o średnicy dwukrotnie większej od Ziemi. Saturn Saturn jest drugą co do wielkości (po Jowiszu) planetą układu Słonecznego. Jest bardzo zimny, ponieważ znajduje się bardzo daleko od Słońca i otrzymuje od niego zaledwie 1/10 ilości ciepła i światła, które otrzymuje Ziemia. Okres obiegu Saturna wokół własnej osi trwa prawie 11 godzin. Atmosfera jego składa się głównie z wodoru, helu i amoniaku. Tytan, największy z księżyców Saturna, jest jedynym księżycem w Układzie Słonecznym otoczonym atmosferą podobną do ziemskiej. Pierścienie wokół Saturna, odkryte przez Galileusza, czynią go jedną z najpiękniejszych planet Układu Słonecznego. Są ich setki, a rozciągają się one na przestrzeni tysięcy kilometrów. Prawdopodobnie składają się z milionów brył lodu o średnicy od kilku centymetrów do kilkudziesięciu metrów, które są widoczne za pomocą teleskopu. Ich grubość wynosi zaledwie około 10 metrów. Najprawdopodobniej pierścienie tworzy materiał, z którego kiedyś miał się uformować księżyc. 7 spośród pierścieni jest oznaczonych kolejnymi literami alfabetu od A do G. Uran Uran swoją nazwę zawdzięcza bogowi z mitologii greckiej, Uranosowi. Był on władcą niebios, pierwszym z bogów. Ta planeta wiruje wokół własnej osi ruchem wstecznym. Jego pole magnetyczne jest 3 razy silniejsze niż na naszej planecie. Pierścienie Urana, których jest 11, są bardzo niewyraźne i ciężko je zobaczyć z Ziemi. Są jednak mocniejsze od pierścieni Jowisza. Uran zielonkawy kolor zawdzięcza chmurom metanu w górnych warstwach atmosfery. Różnice temperatur nie są duże i wynoszą od -208°C do -212°C. Uran wyróżnia się wśród gazowych gigantem tym, że nie ma skalnego jądra. Górna warstwa jego atmosfery składa się głównie z wodoru i helu, a w warstwach niższych tworzą się metanowe chmury. Metan pochłania światło czerwone, dlatego też Uran oglądany z przestrzeni kosmicznej jest zielononiebieski. Neptun Neptun jest najbardziej odległą i najmniejszą planetą gazową. Jądro Neptuna stanowi około 50% jego objętości i jest zbudowane ze skał i lodu. Otacza je amoniak i metan, co nadaje mu niebieskie zabarwienie. Prędkość wiatrów dochodzi do 2,5 tys. km/h. Występują tam również burze w formie wielkiej ciemnej plamy. Na jednym z księżyców Neptuna, lodowym Trytonie, odkryto także gejzery. Sonda Voyager 2 potwierdziła wcześniejsze przypuszczenia o istnieniu pierścieni wokół Neptuna. Na skutek oddziaływań z satelitami magnetosfera Neptuna ma zmienną geometrię. Pluton W sklasyfikowany jako planeta Karłowata, choć nowy Szef NASA Jim Brindestine stwierdził, że powinien on być pełnoprawną planetą, gdyż posiada ocean pod powierzchnią, związki organiczne na powierzchni i własne księżyce. Układ Słoneczny może kryć w sobie jeszcze jedną planetę – donosi magazyn “Nature”Tę sensacyjną informację motywuje faktem odkrycia niewielkiego ciała niebieskiego w tzw. obłoku Oorta. To położony daleko od Słońca pas pyłu, planetoid i okruchów obiegający Słońce w odległości od kilkuset do kilkuset tysięcy jednostek astronomicznych (1 to średni dystans dzielący Słońce i Ziemię). Do niedawna był zresztą tworem tylko hipotetycznym, jednak kolejne odkrycia zdają się potwierdzać jego właśnie obiekt ma średnicę ok. 450 km i zbliża się do naszej gwiazdy na 80 Składać się ma głównie z zamarzniętej wody, metanu i dwutlenku węgla. Przypomina Sednę, inną karłowatą planetę odkrytą 10 lat temu w podobnym sektorze Układu Słonecznego. Sedna to obiekt o średnicy tysiąca kilometrów. Nowe ciało nazwano enigmatycznie 2012 VP113, choć odkrywcy – Scott Sheppard i Chad Trujillo zaproponowali, by ochrzcić je mianem Bidena – na cześć wiceprezydenta USA. – To jest wspaniałe osiągnięcie, które pozwala nam na nowo definiować wiedzę o Układzie Słonecznym — powiedziała Linda Elkins-Tanton z Departamentu Magnetyzmu Ziemskiego Carnegie Institution. Badania 2012 VP113 muszą być kontynuowane. Jeśli przypuszczenia potwierdzą się, będzie ona najdalszym obiektem układu. Naukowcy nie wykluczają jednak, że nowy karzeł jest zapowiedzą wielu podobnych odkryć. Sheppard i Trujillo twierdzą nawet, że dziwne orbity 2012 VP113 i Sendy świadczą o istnieniu w ich pobliżu ciała niebieskiego nawet kilkakrotnie większego od Ziemi. Ze względu na znaczną odległość od Słońca jego zaobserwowanie wydaje się jednak na razie niemożliwe. przedmioty ścisłe fizyka Planety Układu Słonecznego 0 8 fiszek blablabla rozpocznij naukę drukuj Idealne poza domem – wydrukuj swoje słówka: jako poręczną listę jako fiszki do wycięcia Funkcja dostępna tylko dla użytkowników premium. aktywuj konto premium przykładowy wydruk graj sprawdź się Pytanie Odpowiedź 1 rozpocznij naukę Merkury 2 rozpocznij naukę Wenus 3 rozpocznij naukę Ziemia 4 rozpocznij naukę Mars 5 rozpocznij naukę Jowisz 6 rozpocznij naukę Saturn 7 rozpocznij naukę Uran 8 rozpocznij naukę Neptun Stwórz fiszki przedmioty ścisłefizykaplanety układu słonecznegoziemiamars Zobacz podobne fiszki:charakterystyka mikroskopu elektronowegofizyka symbolemedycyna fizycznapodstawowe wiadomości z astronomiifiszki fizykaRuch, masa, ciężarPrąd elektrycznySiła wyporuZamiana jednostek fizykapierwsza, druga i trzecia zasada dynamiki NewtonaZnaki zodiaku - datyFizyka 2 Drgania i fale elektromagnetyczneOptyka - fizykafizyka po angielsku electric fieldAngielski-Teksty psychologiczneNajpopularniejsze fiszkimatura ustna angielski zwrotyalfabet greckipaństwa i stolice europytablica mendelejewamiesiące po angielskupierwiastki chemiczneśrodki stylistycznelalka streszczeniepodstawowe zwroty po angielskuwierzę w bogabogowie greccyflagi europyzwiązki frazeologicznewojewództwa i stoliceprezydenci polskiSímbolos matemáticos básicosFun facts about Russia有名的西方人Komentarze: jasiek napisał: 2011-11-26 13:37:15 przydała mi się ta strona Musisz się zalogować, by móc napisać komentarz. Zaznacz prawidłową odpowiedź Odkryj wszystkie pary w najmniejszej liczbie ruchów! 0 krokówNowa gra: Orbita składa się z trajektorii, jaką obiekt w Układzie Słonecznym ma wokół innego, na przykład wszystkich planet wokół Słońca. W następnym artykule dowiemy się więcej o tym, z czego składają się orbity. Orbity Układu Słonecznego i więcej. W dziedzinie fizyki definicja orbity składa się z trajektorii, do której odnosi się obiekt fizyczny wokół drugiego, gdy znajduje się pod wpływem potężnej siły centralnej, takiej jak grawitacja. Wskaźnik1 historia2 Orbity planetarne3 Intuicyjne wyjaśnienie4 Analiza ruchu Klasyczna teoria orbity Isaaca Teoria relatywistyczna Orbity w przypadku Orbity w przypadku relatywistycznym5 Okres orbitalny6 Parametry geometryczne orbity7 Rodzaje Według Przez organ Orbity Marsjańskie orbita Orbita słoneczna Rozpoczyna się od wielkiego matematycznego wkładu Johannesa Keplera, który miał być osobą, która sformułowała wspaniałe wyniki 3 praw Ruchu Planetarnego, które sam stworzył, a mianowicie: Pierwsze prawo ruchu planetarnego Klepera: W tym miejscu zwrócił uwagę, że orbity wszystkich planet Układu Słonecznego stają się eliptyczne i nie są okrągłe lub, w przeciwnym razie, epicykle, jak wcześniej sądzono i że Słońce znajdowało się w jednym ze swoich ognisk, a nie jak wszyscy. myśli, że jest w centrum orbit planet. Drugie prawo ruchu planetarnego Klepera: W tym miejscu opisuje, że prędkość orbitalna każdej z planet nie jest częsta, jak również sądzono, ale że prędkość planety będzie zależeć od rodzaju ścieżki między planetą a Słońcem. Pierwsze prawo ruchu planetarnego Klepera: To tam Kepler znalazł rodzaj uniwersalnej korelacji między właściwościami orbitalnymi każdej z planet krążących wokół każdej z planet ścieżka między nią a sześcianem Słońca 3), mierzy się zwykle w jednostkach astronomicznych, podobnie jak w przypadku okresu planety do kwadratu (Okres planety 2), który jest mierzony w latach ziemskich. Znany Isaac Newton był osobą, która pokazała, że ​​prawa wielkiego Johannesa Keplera pochodzą z teorii grawitacji Newtona i że, ogólnie rzecz biorąc, orbity każdego z ciał, które reagowały na siłę grawitacji, miały przekrój stożkowy. Tak więc sam Isaac Newton wskazał również, że 2 ciała nadal poruszają się po swoich orbitach o wymiarach, które są zwykle odwrotnie proporcjonalne do ich mas w stosunku do ich zwykłego środka masy. Kiedy jedno ciało staje się znacznie większe i ma większą masę niż w przypadku drugiego, dokonuje się pewnego rodzaju konwencji, zgodnie z którą środek każdej z mas jest uważany za punkt centralny ciała o masie znacznie większej. większy lub większy. Dzięki wiedzy o orbitach możemy dowiedzieć się na przykład o Ruchy Ziemi, dlatego ważne jest, aby wiedzieć Czym jest orbita? i wszystko z tym związane. Orbity planetarne W ramach tego, co jest układem planetarnym, który składa się z: Planety Planety karłowate Asteroidy komety Kosmiczne śmieci Wszystkie z nich krążą wokół największej głównej gwiazdy naszego Układu Słonecznego, czyli Słońca. Na przykład kometa krążąca po orbicie zwanej paraboliczną lub hiperboliczną wokół głównej lub centralnej gwiazdy, która byłaby Słońce nie ma związku grawitacyjnego z tą gwiazdą i dlatego nie będzie uważane za część tego układu planetarnego głównej gwiazdy. Komety o wyraźnie hiperbolicznych orbitach nie zostały zwizualizowane w Układzie Słonecznym. Ciała, które grawitacyjnie łączą się z każdą z planet układu planetarnego, czy to sztuczne, czy naturalne, to te, które wykonują wokół planety tzw. orbity eliptyczne. Z powodu dwustronnych perturbacji grawitacyjnych mimośrody każdej z orbit planet zmieniają się na przestrzeni lat. Planeta Merkury, która jest najmniejszą planetą w całym Układzie Słonecznym, ma znacznie bardziej ekscentryczną orbitę w przeciwieństwie do pozostałych. Następna jest Mars, Czerwona planeta, podczas gdy inne planety o mniejszej ekscentryczności stają się: planeta Wenus planeta Neptuna W momencie, gdy 2 obiekty krążą między nimi, tzw. Periastron składa się z ekstremum początkowego, w którym oba obiekty będą bliżej siebie, a w przypadku tzw. jak najdalej od siebie. W przypadku orbity eliptycznej, punkt środkowy mas układu pomiędzy obiektem na orbicie a obiektem będącym orbiterem znajduje się w jednym z ognisk każdej orbity, bez innego ogniska. W momencie, gdy jedna z planet zbliża się do tzw. periastronu, planeta zwiększa swoją prędkość. Wręcz przeciwnie, gdy planeta zbliża się do apoastro, zmniejsza intensywność swojej prędkości. Intuicyjne wyjaśnienie Istnieje kilka sposobów wyjaśnienia funkcjonowania orbity, niektóre z nich to: Kiedy obiekt ( planeta, asteroida, kometa, satelita) porusza się ukośnie, spada w kierunku innego obiektu znajdującego się na orbicie. Jednak porusza się tak szybko, że krzywizna wspomnianego obiektu na orbicie spadnie poniżej niego przez cały czas. Potężna siła, taka jak grawitacja, jest odpowiedzialna za pociągnięcie obiektu na zakrzywioną odległość, jednocześnie próbując utrzymać go w linii prostej. Kiedy obiekt spada, porusza się z jednej strony tak szybko, że ma niezbędną prędkość styczną, aby móc ominąć obiekt znajdujący się na orbicie. Jednym z najczęściej używanych przykładów ilustrujących orbitę wokół planety jest Kanion Newtona. W tym przykładzie wyobraźmy sobie działo znajdujące się na szczycie góry, które będzie strzelać kulami armatnimi o poziomym kształcie. Wymagane będzie, aby góra nie znajdowała się na bardzo dużej wysokości, aby uniknąć atmosfery ziemskiej i w ten sam sposób zignorować skutki tarcia o kulę armatnią. Gdyby to działo wystrzeliło kulę o niskiej klasie prędkości początkowej, tor kuli zakrzywiłby się i zderzył z powierzchnią ziemi (A). Zwiększając prędkość początkową, kula armaty zderzy się z powierzchnią Ziemi, ale tym razem w znacznie większej odległości od armaty (B), ponieważ ogon w tym czasie opada, powierzchnia ziemi również się ugnie. Ruchy te są technicznie określane jako orbity, ponieważ opisują rodzaj eliptycznego kierunku wokół środka ciężkości, który jest jednak przerywany w momencie zderzenia z planetą Ziemią. Gdyby kula armatnia miała zostać wystrzelona z dużą prędkością, ziemia byłaby zakrzywiona na tyle, gdy kula spadała, w taki sposób, że kula nigdy nie zderzyłaby się z powierzchnią ziemi. Trzeba powiedzieć, że wykonuje orbitę bez jakiejkolwiek przerwy lub bez przecięcia. Możemy więc podkreślić, że istnieje pewna prędkość, która wytworzy orbitę kołową (C) dla każdej z wysokości powyżej tego, co jest centralnym punktem grawitacji. Jeśli prędkość detonacji wzrośnie znacznie powyżej tej prędkości, powstaną orbity eliptyczne (D). Przy znacznie większej prędkości nazywa się to prędkością ucieczki, która ponownie będzie zależeć od klasy wysokości, z której kula zostanie zdetonowana, dla której nieskończona orbita (E) jest spowodowana, po pierwsze, klasą paraboliczną i znacznie szybszą niż hiperboliczna. klasa. W przypadku 2 klas nieskończonych orbit, w rezultacie obiektowi udaje się uciec przed grawitacją planety i podążać w przestrzeń kosmiczną bez żadnego kierunku. Analiza ruchu orbitalnego Przeprowadzimy analizę dotyczącą tego, czym jest ruch orbitalny Układu Słonecznego, zaczynając od znanej klasycznej teorii Izaaka Newtona, następnie przejdziemy do teorii relatywistycznej Einsteina, a następnie przejdziemy do analizy orbit w przypadek Newtona i Orbity w przypadku relatywistycznym. Klasyczna teoria orbity Isaaca Newtona W przypadku układu składającego się tylko z około 2 ciał, na które ma wpływ wyłącznie grawitacja, orbity można obliczyć za pomocą dobrze znanych praw Newtona i w ten sam sposób za pomocą prawa powszechnego ciążenia Einsteina, które jest: Suma wszystkich sił byłaby równa masie pomnożonej przez prędkość. Grawitacja jest zwykle proporcjonalna do iloczynu każdej z mas i odwrotnie jest proporcjonalna do kwadratu ścieżki (ten typ obliczeń ignoruje wszystkie minimalne efekty takie jak kształt i wymiary każdej z nich ciał, które zwykle nie mają znaczenia, jeśli ciała te krążą w znacznie większej odległości w porównaniu z ich własnymi wymiarami i w ten sposób można zignorować efekty relatywistyczne, które również są bardzo małe w ogólnych warunkach Układu Słonecznego) . Aby wykonać każde z obliczeń, wygodnie jest móc opisać, jaki jest ruch w układzie współrzędnych, który koncentruje się na środku ciężkości układu. Jeśli jedno z ciał stanie się znacznie większe od drugiego, środek ciężkości zwykle pokrywa się z rodzajem środka ciała, które jest znacznie cięższe, więc można wywnioskować, że lżejsze ciało to to, które krąży wokół najcięższego. Teoria Isaaca Newtona składa się z teorii, która głosi, że w zagadnieniu dwóch ciał, orbita jednego ciała staje się rodzajem przekroju stożkowego. Orbita może być nawet otwarta, jeśli wspomniany obiekt nigdy nie powróci lub zostanie zamknięty, w przypadku powrotu tego obiektu wszystko będzie zależeć od całkowitej sumy energii kinetycznej, a także potencjału systemu, który wywiera na obiekt planetarny. Teoria relatywistyczna Einsteina Powszechnie wiadomo, że teoria relatywistyczna jest w wielkiej sprzeczności z newtonowską teorią grawitacji, ponieważ działanie toru chwilowego zachodzi w pierwszej. Ten i wiele innych powodów skłoniło samego Einsteina do poszukiwania bardziej ogólnej teorii, znanej jako ogólna teoria względności, która zazwyczaj zawiera rodzaj poprawnej relatywistycznej reprezentacji tego, czym jest pole grawitacyjne. W tej teorii stan masy znajdującej się w przestrzeni kosmicznej będzie zakrzywiał czasoprzestrzeń w taki sposób, że jej geometria przestanie być euklidesowa, nawet jeśli nadal będzie mniej więcej euklidesowa, jeśli wspomniane masy i prędkości każdego z ciał przyjąć pewne wartości, takie jak te, które są wizualizowane w naszym Układzie Słonecznym. Tzw. orbity planetarne nie są zazwyczaj przekrojami stricte stożkowymi, ale raczej krzywymi geodezyjnymi, czyli rodzajem linii małej krzywizny, na której jest zakrzywiona geometria przestrzeni i czasu. Teoria ta nie staje się liniowa, zwykle chodzi o wykonanie z nią obliczeń, na przykład, aby móc uzyskać wynik problemu 2 ciał o identycznych masach. Kolejną rzeczą, której możemy się nauczyć, jest Satelity Jowisza, jak się nazywają, jakie są ich orbity i wiele więcej na ich temat. Jednak w przypadku układów planetarnych, takich jak nasz Układ Słoneczny, gdzie gwiazda centralna, jaką jest Słońce, jest zwykle znacznie masywniejsza niż w przypadku pozostałych planet, a więc krzywizna przestrzeni/czasu, która jest złożona w kierunku Słońce, to w porównaniu z innymi planetami iw ten sposób możemy założyć, że wszystkie inne obiekty są w związku z tym mniej masywne i poruszają się zgodnie z geodezyjną geometrią wygiętą przez samo Słońce. W przypadku wartości obecnych w naszym Układzie Słonecznym, ilościowe wyniki tego, czym jest Teoria Einsteina, są w przybliżeniu bardzo liczbowo bardzo zbliżone do tego, czym jest Teoria Newtona, czyli Teoria Newtona, więc powoduje to, że jest to uzasadnione dla najbardziej praktycznych celów wykorzystania teorii Newtona, która jest zwykle znacznie prostsza obliczeniowo. Jednak teoria Newtona nie była jeszcze w stanie wyjaśnić pewnych typów faktów, które zostały rozwiązane przez własną relatywistyczną teorię Einsteina, wśród nich jest to, jaki jest efekt postępu peryhelium, zwłaszcza planety Merkury, którą zarządzała. być wyjaśnione z doskonałym przybliżeniem przez relatywistyczną teorię Alberta Einsteina, jednak nie jest to możliwe przez teorię Newtona. Orbity w przypadku Newtona Aby przeanalizować, jaki jest ruch masy pod wpływem wielkiej siły, która przez cały czas porusza się z ustalonego punktu początkowego, najkorzystniejsze są współrzędne biegunów, których początki pokrywają się z tymi samo centrum siły. W tym układzie współrzędnych składowe promieniowe i poprzeczne są następujące: Ponieważ siła ta jest całkowicie promieniowa, a przyspieszenie z kolei jest proporcjonalne do tej siły, oznacza to, że prędkość poprzeczna staje się równa (0) zero. Co skutkuje w: Po integracji uzyskamy: , co jest rodzajem teoretycznego dowodu na to, czym jest II Prawo Keplera. Stała całkowania I staje się szansą kątową na jednostkę masy. W wyniku czego, Gdzie dodana zmienna: Siła promieniowa staje się f(r) razy jedność, która jest ar, po wyeliminowaniu zmiennej czasowej ze składowej promieniowej tego równania, którą otrzymujemy, W przypadku grawitacji, uniwersalne prawo grawitacji realizowane przez Izaaka Newtona to to, które mówi, że siła zostaje odwrotnie dostosowana do kwadratu trajektorii, Gdzie (G) staje się stałą powszechnego ciążenia, (m) jest masą ciała orbitującego, a (M) składa się z masy ciała centralnego. Zastępując w powyższym równaniu, otrzymujemy, W przypadku siły grawitacji pojęcie po prawej stronie tego równania stanie się rodzajem stałej, a z kolei równanie zacznie przypominać równanie harmoniczne. Równanie wykonane dla orbity opisanej przez cząstkę składa się z: Gdzie p,e i θ0 stać się stałymi integracji, Jeśli parametr (e) staje się mniejszy niż 1, wtedy (e) staje się mimośrodem, a (a) półosią wielką dla pewnego rodzaju elipsy. Ogólnie można go rozpoznać jako równanie przekroju stożkowego we współrzędnych biegunów (r,θ). Orbity w przypadku relatywistycznym Teraz, w przypadku teorii relatywistycznej, problem dwóch ciał można nawet rozwiązać za pomocą rozwiązania Schwarzschilda, dla którego jest pole grawitacyjne ustanowione przez jedno ciało z klasą symetrii sferycznej. Orbita planetarna w czasoprzestrzeni staje się geodezją własnej metryki Schwarzschilda. Otrzymana orbita miałaby, z pewnego rodzaju geodezji, jaką jest jej metryka Schwarzschilda, odpowiednik, którego cząstka zauważy bardzo efektywną prędkość promieniową podaną w następujący sposób: Gdzie jest podzielony w następujący sposób: g Jest to stała uniwersalnej grawitacji, a także prędkości światła. r, staje się współrzędną radialną Schwarzschilda. l, jest orbitalnym momentem pędu planety na jednostkę masy. Stałe ruchu są powiązane z energią i momentem pędu, którymi są: Równanie ruchu powoduje zmianę u = 1/r, jak w przypadku klasycznym, gdzie jest ona następująca: W przypadku każdej planety należącej do Układu Słonecznego poprawka relatywistyczna, jaką daje trzecia kadencja drugiego członka, jest zwykle minimalna w porównaniu z innymi warunkami. Aby to wszystko zademonstrować, wygodnie jest umieścić rodzaj bezwymiarowego parametru, który byłby: ∈ = 3 (GM/cl)2 i ustalenie nowego kursu zmiennej ū = ul2 / GM jakim jest równanie ruchu, które można następnie przepisać w następujący sposób: Gdzie: W przypadku planety Merkury parametr ∈ składa się z maksimum i wartości, która jest osiągnięta z = 5,09. 10 -8. Jednak minimum tego terminu oznacza, że ​​poprawki relatywistyczne to te, które dają tylko małe poprawki iz tego samego powodu teoria Newtona, którą nazywamy Newtonowską, daje tak dobre przybliżenia tego, czym jest Układ Słoneczny. Poszukiwanie każdego z pierwiastków funkcji ƒ (ū), gdzie uwzględniane jest minimum wspomnianego parametru, które wynosi: W przypadku orbit planet można je ustalić w ū1 ū3 co jest wykluczone, ponieważ implikuje to, że cząstka spadnie na Słońce ū → ∞. Rozwiązanie równania jest następujące: Ten rodzaj całki można zredukować do całki eliptycznej, zmieniając zmienną z v = ū1 + 1/t2, stając się: gdzie: do2 = 1/ (ū2 - lub1), b2 = 1/ (ū3 - lub1). Używając jednej z tak zwanych eliptycznych funkcji Jacobiego, całkę można uzupełnić jako: ∈ 1 / 2 θ = bns -1 (t/a) z modułem, który jest dany przez k = √ b/a, używając tego typu wyniku do równania orbity, które można uzyskać: Gdzie: K2 = 2 e∈ + XNUMX (e2) staje się modułem wszystkich funkcji eliptycznych Jacobiego dla orbity. Jeśli ∈ = 0, oznacza to, że A = 1 – e, B = 2e, n = ½, k = 0 i w tym przypadku orbita planety jest całkowicie zredukowana do przypadku klasycznej teorii Newtona: Że jest to rodzaj elipsy ekscentryczności mi. Orbita relatywistyczna zwykle nie jest jednak okresowa, ale jest quasi-elipsą, która płynnie obraca się wokół Słońca. Jest to znane jako przesunięcie peryhelium, które jest zwykle znacznie bardziej wyraźne, zwłaszcza w przypadku planety Merkury. Z rozwiązania poprzednich równań wynika, że ​​peryhelium występuje przy θ = K/n, a następna wartość, dla której jest podana, staje się θ = 3 K/n, gdzie k jest ¼ okresu, który powstał, więc jest to eliptyka całka pierwszego gatunku całkowitego, dla którego między 1 peryhelium kąt obrotu nie wynosi 2 π, ale klasę wielkości, która jest nieco większa niż: Dla przypadku Planety Merkury z ∈ = 5, 09-8 postęp wskazanego peryhelium osiąga około cala na wiek, ogólnie jego okres wynosi około 88 dni, co zwykle jest wartością eksperymentalną cala na wiek. To właśnie tego rodzaju porozumienie ustanowiło pierwotny wielki sukces teorii, która dała jej szeroką ogólną aprobatę. Jest wielu ekspertów w tej dziedzinie, którzy nadal mają kontrowersje dotyczące tego, czym jest Artykuł naukowy dotyczący Układu Słonecznego, gdzie ustalana jest głównie orbita Układu Słonecznego i każdy z tworzących go obiektów. Okres orbitalny Tak zwany okres orbitalny polega na tym, jak długo obiekt kosmiczny lub planeta może w pełni wykonać swoją orbitę (mówiąc o obiekcie, mamy na myśli planety, księżyce, satelity). Istnieją różne klasy okresów orbitalnych dla tych planet lub obiektów znajdujących się wokół Słońca: Pierwszy: okres gwiezdny Pierwszym z nich jest okres gwiezdny, który obejmuje czas potrzebny obiektowi na ukończenie orbity wokół Słońca, w odniesieniu do satelitów lub gwiazd. Ten rodzaj okresu jest uważany za prawdziwy przedmiot. Drugi: okres synodyczny Drugi obejmuje okres synodyczny, czyli czas, w którym obiekt ponownie pojawi się w początkowym punkcie przestrzeni, w odniesieniu do głównej gwiazdy, którą jest Słońce, gdy jest on oglądany z Ziemi. Ten rodzaj okresu to taki, który intuicyjnie wyczuwa czas pomiędzy dwoma ciągłymi podejściami i możemy również powiedzieć, że jest to fikcyjny okres orbitalny tego obiektu. Ten okres różni się od pierwszego, ponieważ Ziemia również krąży wokół Słońca. Trzeci: okres drakoński Okres Drakonitów składa się z czasu potrzebnego na dwukrotne przejście tego samego obiektu przez węzeł wstępujący, który jest punktem jego orbity, który przecina orbitę ekliptyki z części półkuli południowej na północ. Ten typ okresu różni się od pierwszego okresu gwiezdnego, ponieważ linia guzków generalnie zmienia się powoli. Czwarty: okres anomalistyczny Czwarty to Okres Anomalistyczny, który składa się z czasu potrzebnego na dwukrotne przejście tego samego obiektu przez obszar jego peryhelium, który jest najbliższym Słońcu. Okres ten różni się od pierwszego Okresu ze względu na fakt, że większe guzki również powoli się zmieniają. Piąty: okres tropikalny Piąty dotyczy Okresu Tropikalnego, na który składa się czas, w którym ten sam obiekt dwukrotnie przejdzie przez obszar sprawiedliwego wzniesienia o wartości zero (5). Jest to zazwyczaj nieco krótsze niż w przypadku pierwszego Okresu Gwiezdnego ze względu na precesję tzw. równonocy. Parametry geometryczne orbity Parametry wymagane do wyznaczenia orbity to tzw. elementy orbitalne, wykorzystujące rodzaj dwumasowych modeli, które są zgodne z prawami ruchu Izaaka Newtona. Tak więc istnieje około 2 rodzajów podstawowych parametrów podstawowych, znanych również jako elementy Keplera, które na cześć słynnego fizyka Keplera składają się z następujących elementów: Pierwszy parametr: Długość węzła wstępującego = ( Ω ) El Segundo Parametr: Skok = ( i ) Trzeci Parametr: Argument z peryhelium = ( ω ) Czwarty parametr: Półduża oś = ( a ) Piąty parametr: Mimośród = ( e ) Szósty parametr: Średnia anomalia epoki = ( Mo ) Z drugiej strony inne elementy orbitalne, które są używane oprócz powyższych, to: Prawdziwa anomalia = (v) Półoś mała = (b) Mimośród liniowa = (∈) Anomalia ekscentryczna = (E) Długość rzeczywista = (l) Okres orbitalny = (T) Rodzaje orbit Będziemy obserwować, jakie są typy orbit, które istnieją w Układzie Słonecznym, które są podzielone na 2 główne, które są: Ze względu na jego cechy. Za swój Organ Centralny. Według cech W przypadku klasyfikacji po jej charakterystyce występuje około 14 typów, które są: Koło Orbita Orbita ekliptyki Orbita eliptyczna Orbita bardzo eliptyczna lub orbita bardzo ekscentryczna Cmentarzowa orbita Orbita transferowa Hohmanna trajektoria hiperboliczna Pochylona orbita trajektoria paraboliczna Przechwytywanie orbity Ucieczka z orbity Orbita półsynchroniczna Orbita podsynchroniczna Orbita synchroniczna Przez organ centralny W przypadku II klasyfikacji rozkłada się to na 2 klasy orbit, które są: Orbity Ziemi Marsjańskie orbity Orbity Księżycowe Orbity słoneczne Orbity Ziemi W przypadku orbit naziemnych istnieje około 12 klas orbit, które są: Orbita geocentryczna Orbita geosynchroniczna Orbita geostacjonarna Geostacjonarna orbita transferowa Niska orbita okołoziemska Średnia orbita okołoziemska Orbita Molniyi W pobliżu orbity równikowej orbita księżyca orbita polarna Orbita heliosynchroniczna Tundra Orbita Marsjańskie orbity W przypadku orbit marsjańskich istnieją tylko 2 klasy orbit, które są: Orbita Areosynchroniczna Orbita aerostacjonarna orbita księżycowa W przypadku orbity księżycowej jest tylko 1, czyli: orbita księżycowa Jeśli nie wiesz, co Ruchy księżyca, Możesz to odkryć, aby dowiedzieć się, jak wygląda orbita księżyca i jak jest ustalana. Orbita słoneczna W przypadku orbity słonecznej, podobnie jak orbity księżycowej, jest tylko 1, czyli: Orbita heliocentryczna Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj.